Lekker even wandelen tussen de buien door en voor de zekerheid de paraplu paraat, parkeren we aan de rand van de Kampina in de buurt van het mooie landgoed rond kasteel Nemerlaer in Haaren. Als de zon zich laat zien, vallen de prachtige, natte en frisse rode bessen van de meidoorn op die midden in een donker stukje bos hun zonnestraaltje meepikken. De reuk van het vochtige gebladerte voelt als een natuurlijk medicijn. En dan zien we een aanlokkelijk gastvrij bord dat ons binnenwenkt naar het schitterend gelegen terras van het Kasteel. Een heerlijke Affligem ligt daar op je te wachten, zo interpreteer ik het bord.
De zon wint het nog steeds van de donkere, dreigende aanstormende wolken en we willen neerstrijken op dit terras, maar dan staat daar de ‘poortwachter’ als een man van staal die ons vraagt onze contactgegevens te noteren alvorens een zitplaats te zoeken. We zeggen hem vriendelijk dat we gesteld zijn op onze privacy en dat zeker niet zullen doen.
“Dan verzoek ik u dit pand te verlaten”, is zijn antwoord.
Ik doe hem even uit de doeken, hoewel mijn behoefte aan een Affligem al redelijk is afgenomen, dat dat niet mag en dat de richtlijnen van zowel het RIVM als van zijn vakgenoten uit de horeca anders luiden.
“Als gasten geen naam of contactgegevens willen achterlaten, dan mogen zij niet worden geweigerd”, meldt een van die horecaregels.
Daarnaast vind ik het ongelooflijk dat een horeca-eigenaar uit de toch al zo getroffen sector de regels zelf nòg strenger voor zichzelf gaat schrijven en gasten zodoende nòg meer tegenhoudt.
“Dan vult u toch ‘Puk en Muk’ in, wat kan mij het schelen”, is zijn reactie en hij draait zich om, loopt knorrend weg en wil zijn gelijk gaan halen bij andere gasten die hij inmiddels al kent. Misschien zijn het wel Ollie B. Bommel en Tom Poes, wie zal het zeggen.
Wij lopen enigszins dorstig het rustgevende medicijnlandschap maar weer in.
Reactie schrijven