Vakantiegevoel

Hoe mooi kan het zijn als je gevraagd wordt door negen oud collega's/jonge moeders om mee uit eten te gaan en dan nog wel in de eerste week van De Grote Vakantie. 

Een ervan haalt mij thuis op en we rijden in ongeveer een half uurtje naar onze bestemming. We hebben elkaar al een tijdje niet meer gesproken en dat was te merken ook. Onderweg kreeg ik het idee dat de Hekla was uitgebarsten. Fantastisch! Alles, maar dan ook alles van het afgelopen jaar wil ze in deze korte rit aan mij kwijt. "Wat denk je daar nou van?" "Wat zou jij gedaan hebben?" "Moet ik hier links of moet ik rechts?" Heerlijk. Ik was weer even de luisteraar, die, hopelijk, rust kan brengen in de hectische gedachten en gevoelens van een collega. Broodnodig in het huidige onderwijs. Het zou een fulltime-schooltaak moeten worden: de luisteraar. 

"Sorry Hans dat ik het allemaal uitbraak, maar ik moet het even kwijt". 

Even later voel ik me als een sjeik met al die vriendinnen om me heen. En allemaal hebben ze enigszins dat vulkanische gevoel. Even alles eruit en daarna weer vooruit kijken naar een al lang vastgelegde vakantie en naar een positief nieuw schooljaar. 

Ikzelf, genietend van het moment, moet terug in de tijd om herinneringen van zo'n gevoel weer boven te halen. Die eerste vrije week van De Grote Vakantie. Soms zit er dan nog een beetje triestigheid in je lijf na een emotioneel afscheid van kinderen en ouders, maar dat wordt langzaam overruled door de relaxte dagen en dat ultieme vakantiegevoel. Tijdens alle verhalen deze avond zie ik die verschillende gevoelens in hun gezichten. Soms, heel soms staart er eentje kort voor zich uit: "Wat brengt het komend jaar?"

Maar snel word je weer in beslag genomen door de vrolijkheid van het gezelschap. 

We maken een foto en nemen afscheid waarna iedereen zijn vakantie tegemoet rijdt. 

Fijne vakantie!