De 'automonteur'

 

 

We hebben een fascinerende autorit gemaakt op het eiland Tenerife. Vooral de weg door Masca is

een schitterende ervaring in deze fabelachtige omgeving met enorme vulkanische rotsformaties die al rijkelijk begroeid zijn. Elke draai in de weg biedt een hernieuwd ongelooflijk, adembenemend uitzicht.

Maar nu rijden we de drukte van Los Cristianos weer in richting ons hotel. Het grootste probleem is hier het parkeren. Bij het hotel zijn een stuk of tien plekken, maar daar maak je op deze tijd van de dag geen enkele kans. Dus moet je ergens in de stad een plek zien te vinden. Gelukkig zijn er in ieder geval geen blauwe zones en geen parkeermeters, maar wel heel, heel erg veel auto’s. 

We zien een plek tussen een redelijk hoge trottoirband en een dikke jeep. Achteruit kan ik dat zeker niet, maar misschien is over de stoep en de auto dan net na die stoeprand laten vallen een optie.

Mijn vrouw keurt dat af, maar ik ga toch een poging wagen. Ik moet het ietwat snel doen want het is erg druk op het voetpad. Wanneer de voorwielen de rand over zijn horen we een fikse knal en menig voetganger buigt voorover om te zien wat voor een idiote chauffeur hier achter het stuur zit. Ik krijg het benauwd, maar zet deze kamikaze actie toch door. Achteruit komt nicht im Frage.

We bekomen even van de schrik en dan stappen we uit om de schade op te maken. Allereerst zien we dat het rechterachterwiel nog op die vermaledijde rand hangt, maar wat me meer zorgen baart is de druppelende onderkant van de auto. Oh oh ik zie het al voor me al die perikelen nu met de verhuurder van dit vehikel.

Ik verzin, zoals meestal, een list.

Wanneer ik de auto hier laat staan en men komt kijken, dan zien ze meteen mijn idiote parkeeractie...

Ik start de wagen weer en rijdt heel voorzichtig achteruit en dat lukt wonderwel zonder enkele bijgeluiden. Hierna is het de bedoeling een andere parkeerplek te vinden en de laatste stap is dan bellen.

Nadat de parkeerplaats zoeken is gelukt, lopen we naar ons dichtbij gelegen hotel en eenmaal op de kamer heb ik eindelijk de rust om te bellen.

Op de weg door de kloof rond Masca heb ik menig grote steen moeten ontwijken, die daar door de heftige wind opgerold zijn. Dat ga ik nu gebruiken als ‘smoesje’ voor de lekkage. Ik heb in deze fase van mijn leven toch geen bewijs-van-goed-gedrag meer nodig.

“Si”, hoor ik een man zeggen.

“I rent a car from you and now a stone came under the car..”

Ik wil nog verder, maar de man zegt:

“Stolen? Is the car stolen? I have to call the police.”

“No, no! A big STONE under the car.”

“Through the window?”

“No no, UNDER the car, and now it is leaking oil.”

“Oh si si. You are sure it is oil, not water?”

Potverdorie, dat wist ik niet zeker.

Dan zegt hij nog omdat mijn pauze erop duidt dat ik het niet zeker weet:

“Check that first, before I send someone to Masca.”

Ik ga hem nu niet uitleggen dat de auto helemaal niet in Masca staat, maar hier in de stad en zeg dat ik zal checken en dan terugbellen.

Even later moet ik met een rood hoofd, maar dat ziet hij gelukkig niet, melden dat het water is en dat is vrij normaal wanneer je de airco gebruikt.

“No problem sir. No problem. It is good you called me, but maybe in your country you don’t have to use the airconditioning.”

 

Eigenlijk wil ik hem nu melden dat dat inderdaad zo is bij ons in IJsland, maar ik heb al genoeg gelogen en bedankt hem en hang op.