Unheimisch

Als oud-directeur (vier jaar weg) werd ik uitgenodigd voor een 'hulpoudermiddag' op de basisschool omdat ik jurylid was geweest bij de voorleeswedstrijd en kort op het kamp van groep acht wat had geholpen. 

Een beetje nerveus, er is nogal wat gebeurd in de afgelopen jaren waarin twee directeuren binnen zijn geweest en meer dan de helft van het team is vertrokken, loop ik de school binnen waar inmiddels al zo'n twintig ouders in de aula zitten te keuvelen. Ik word door een oud-collega en verschillende ouders (oud-leerlingen) hartelijk begroet. De directrice geeft mij een hand en ik zoek een plekje. Ik zie leerkrachten rondlopen die ik niet ken en ook de conciërge is ingewisseld.

Ik kijk de witte, steriele hal rond en betreur het dat alle herinneringen aan het verleden van de school verdwenen zijn: De foto's van de overleden collega Jos en overleden leerling Remy, de schoolfoto van kort na de schoolbrand, de foto's van de duizendste leerling en van de duizendste schoolverlater, de relikwieën van de brand, niets te zien. Alles weggegooid... Ik denk dan aan de Egyptenaren die vaak alles van een vorige farao vernietigden wanneer er een nieuwe aan het bewind was.

De kinderen gaan optreden en ik zie bij leerlingen van de bovenbouw bekende gezichtjes. Voor de andere kinderen ben ik inmiddels een vreemde meneer. 

Na het eerste optreden wil ik eigenlijk al weg. Ik voel me echt 'unheimisch'. Hier is niets meer wat mij bindt, maar ik zit de hele voorstelling uit en heb daarna ook niet meer de energie om bij het kinderdagverblijf binnen te lopen waar die leuke-leidsters-van- toen nog wel zitten. 

Vaarwel.