Moeder

Het is al weer een aantal jaren geleden dat mijn moeder op 96 jarige leeftijd ons allen verliet. Een liefdevolle moeder met een enorme algemene kennis en een voorliefde voor alle feitjes over de hele familie. Ze kende alle namen van neven en nichtjes en hun kinderen, belde zo nu en dan eens op hoe het ermee was en straalde altijd wanneer je haar met een bezoek verblijdde.

Aan gesprekstof geen gebrek, maar ze hoorde van jou ook graag iets nieuws, zodat ze bij anderen weer wat meer te vertellen had.

Iedereen, kleinkinderen in het bijzonder, vonden het prachtig om die speciale aandacht van haar te ontvangen.

Maar, zo vraag ik me weleens af, wanneer mis je zo’n dierbaar iemand het meest?

* Speciale gebeurtenissen!

“Kom eens kijken moeder”, als je iets nieuws had gekocht, of je tuin er prachtig bij lag, of je badkamer verbouwd was, of de rapporten van de kleintjes binnen waren, of ….

* Haar woonplekken.

Rijdend door het dorp kom ik een aantal keren per week langs haar appartement, gelegen op een strategische plek op de kop van een drukkere route naar het centrum. Ik weet dat ik iedere keer weer naar boven kijk en haar als het ware daar achter dat raam uitbundig zie zwaaien.

*Vakanties.

Onze reizen tijdens de zomerweken werden altijd vooraf al uitgebreid met haar doorgenomen. De landkaarten op tafel, de route uitgelegd en vooral werd er over allerlei bezienswaardigheden gesproken. Ze sloeg dat allemaal op en was niet te beroerd om, als wij weg waren, haar oude encyclopedie te raadplegen om nog meer informatie te vergaren.

En dan, op een heel speciale plek belden we naar ‘huis’.

Ik stond bijvoorbeeld in de ruïne van de Gedächtniskirche in Berlijn toen ik spontaan mijn telefoon tevoorschijn haalde om haar even te bellen. 

“Moeder, je weet nooit waar ik nu sta.”

Ze wist dat het iets speciaals moest zijn. Het was even stil en toen zei ze:

“Ik denk in de Gedächtniskirche”.

Bij mij was het ook even stil.

Zo’n moeder, en ook de gedachte aan zo’n moeder, wens je toch iedereen toe.