Wandeling in de tropen?!

We hadden afgesproken om zaterdag een route te gaan lopen en ik was de gelukkige om die wandeling uit te zoeken. Hoe dichter de zaterdag naderde hoe zekerder we werden van het weer. De hittegolf zou zijn hoogtepunt hebben bereikt op die bewuste dag, waardoor ik enige aanpassingen moest doen aan de planning. Ten eerste niet al teveel lopen in de palle zon, maar ook het liefst niet al te ver weg zodat we vroeg konden aanvangen met de uitdaging.

De wekker liep af om acht uur en binnen het uur hadden we alles gepakt en wilden we vertrekken. Nog even, altijd op het moment van vertrek, moest Gerda nog haar lippen stiften en jawel, we konden weg. Op naar Giersbergen, het prachtige gehucht tegen de Drunense Duinen, om aan de wandeling door dit natuurgebied te beginnen. Ik had gedacht om te starten op het terras met een heerlijke bak koffie en een Brabants stuk appelgebak. 

Echter het liep anders.

Op de parkeerplaats willen we de waterflessen pakken en komen er achter dat we een tas vergeten zijn. Wat zit er in? Een iPad en een e-reader, niet voor de wandeling maar voor de nazit in ons mooie buitenverblijf, en een fles water. 

“Die had jij toch in je hand toen we vertrokken?”, vraag ik aan mijn paniekerige medepassagier.

“Ja, die had ik in mijn hand, maar, maar, eh, die heb ik denk ik op de parkeerplaats laten staan…"

Dan zit er dus maar een ding op: terug.

Het is inmiddels al aardig druk op de weg en zodra we wederom in Boxtel zijn aangekomen hebben we de taken verdeeld. Gerda vraagt na bij de naaste bewoners van de parkeerplek en ik ga in huis nog even kijken. 

Jawel, daar staat de tas naast de spiegel. Bij het lippenstiften even aan de kant gezet....

De gestreste Gerda is nog in gesprek met een van de bewoners als ik de tas laat zien. Ik stap in de auto en wil wegrijden.

“Geef mij de sleutels even want door al dat gedoe moet ik erg nodig plassen.

Ik wacht en check nog even in de auto mijn mail als Gerda met een ruk de deur opengooit en zegt: 

“Ben jij mij aan het volgen?”

Ik kijk hoogst verwonderend, maar wel met een smile op en vraag:

‘Wat is er nu?”

“Ik loop naar huis. Laat de sleutel op de voordeur staan en glip de wc binnen, maar intussen is die sleutel meegenomen”.

Totale paniek

Ik loop achter mijn druk zwaaiende en stessende vrouw naar ons huis om een en ander te controleren. Ze is op van de zenuwen terwijl we net een paar dagen terug zijn van vakantie in Frankrijk. Ik doe de wc open en daar liggen de sleutels op de vensterbank.

Nog steeds vol zenuwen rijden we de nu toch wel zeer drukke route naar Giersbergen voor de tweede maal deze ochtend. De temperatuur is inmiddels niet alleen bij Gerda, maar ook buiten opgelopen als we rond elf uur weer op de parkeerplaats in Giersbergen arriveren. Te laat om rustig met koffie te beginnen en eigenlijk ook te laat om een fikse wandeling aan te vangen, maar we beginnen toch, hoewel ik het liefst een paar heerlijke frisse drankjes achterover zou hebben willen slaan op dat terras en dan lekker naar onze frisse groene tuin om me rustig te houden bij dit hete, tropische weer.

Na verschillende keren verkeerd te hebben gelopen en zonder nog een druppel drinken in de tas slaan we een haakse bocht rechtsaf de bossen in en dat betekent op de kaart het laatste traject naar de finishvlag. Het is ondertussen bijna twee uur en de thermometer geeft 36 graden aan als we uitkijken over een grote, witte, zinderend hete zandvlakte met aan de andere kant een paaltje waarop het gele driehoekje van de route is te zien. Kijk je goed dan volgt daarna, na één enkele boom met wat schaduw een tweede Sahara achtig traject over het verblindend witte en rulle zand. Ik denk even aan een wandeling die wij ruim veertig jaar geleden, in de bloei van ons leven, maakten in de Grand Canyon, waar we toen dachten dat we het einde niet zouden halen door gebrek aan water, het gebrek aan schaduw en de kokende zon boven ons hoofd. En dan nu, reeds in de zgn. risicoleeftijd staan we voor eenzelfde opdracht. Welke gek gaat er ook een route lopen op de heetste dag van het jaar en dan nog midden op de dag?…

Het meisje dat vraagt of we iets willen eten kijkt een beetje vreemd als Gerda drie glazen water en ik drie keer cola bestelt... 

En ik voeg nog toe. “Snel a.u.b. want ik heb het gevoel dat ik het anders niet zal redden.